Allens hett sien Tiet. Lachen un Wenen, Truern un Danzen.
Mannichmol fehlt us de Wöörd,
vör Hartsehr steekt se us as een Klüten in Hals.
Oder wi hebbt so´n düchtigen Dusel de nich to foten is.
Mannichmol koomt us de Tranen,
weil de Truer us meist ünnerkriegt.
Oder wi lopt över för Freid.
Mannichmol stickt us de Havern
un wi danzt dör us Leven.
Mannichmol koomt wi nich rut ut de Grütt,
wi sünd so bannig bang in de Büx.
Mannichmol brukt wi een, de us tohöört,
bi us is, un de Wöörd schnackt, de us topass koomt.
In Freid un in Truer.
In so´n Tieden will ik di geern to Siet stahn.